Zo gaat het tekenen van een zentangle

Stel je voor, een regenachtige morgen, geen enkele reden om op te staan, zo’n dag waarvan je denkt dat het beter is om die over te slaan.

Toch maar mijn tekenspullen pakken. Een groot vel tekenpapier klaarleggen, een kop koffie inschenken, een mooie klassieke cd opzetten, alle moed verzamelen en de eerste grote lijnen in potlood over het grote vel papier trekken.

Welke vlakken zijn er ontstaan? Hoe zal ik ze invullen? Waar begin ik? Dikke of dunne pen?

Al jaren teken ik zantangles. In het begin vulde ik iedere dag kleine vierkante velletjes tekenpapier, met de patronen uit een boek. Het deed me goed, me zo op iets te concentreren, te proberen een evenwichtige tekening te krijgen Op deze manier had ik nog niet getekend, zo intuïtief, alleen maar de lijn volgen en veel en vaak een vorm herhalen, dan een nieuwe lijn toevoegen om andere vormen te creëren.

Hier werkte het goed, “oefening baart kunst”. iedere dag een zentangle bracht rust in het hoofd, de gedachten worden afgeleid, het kost een kwartiertje of twee en het resultaat is aardig. De routine maakt dat de patronen vanzelf uit het geheugen tevoorschijn komen. Ze staan als het ware op de harde schijf. Alle kleine tekeningen bij elkaar werkt bijna als een dagboek, een weerslag van de dagelijkse gevoelens.

Bij deze 50/70 zentangle heb ik al die oefenen gebruikt, de patronen op mijn eigen manier toegepast en sommigen spontaan laten ontstaan. Uiteraard is het soms zoeken naar, “en hoe nu verder?”. Even laten rusten, de tekening op afstand zetten, mogelijkheden proberen te overzien. En soms even met een potlood dun een aantal lijnen proberen.

Hier zie je de hele tekening in de fases vastgelegd. Het was voor mij een uitdaging om zo groot te werken. Uiteindelijk vond ik het jammer dat het tekenvel niet groter was, ik wilde door, de volgende lijn zetten.

De zo vervelend  begonnen dag eindigde met dit resultaat, een goed humeur, een mooie tekening en eindelijk die mooie cd’s weer eens geluisterd.